Σαν να το ήξερα
Σαν να το ήξερα.
Στην αρχή του lockdown, σας είπα μια αληθινή ιστορία μέσα από ένα άρθρο μου. Ήταν η ιστορία που πέρασα 3 χρόνια πριν, αντιμετωπίζοντας ―και αγκαλιάζοντας― τον καρκίνο.
Προφανώς ήρθε η ώρα να το ξανακάνω άλλη μια φορά, μιας και είχα αφήσει (καθώς φαίνεται) ανοιχτούς λογαριασμούς.
Βλέπετε, η ζωή μάς παίζει γενναιόδωρα παιχνίδια ― πάντα όμως από εκείνα που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Και πάντα προς αφύπνιση.
Έχει, λοιπόν, περίπου δύο βδομάδες που διαγνώστηκα εκ νέου με μεταστατικό καρκίνο στα οστά. Νόμιζα ότι οι σφοδροί πόνοι στη μέση και στο πόδι, που είχα κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ήταν δισκοκήλη. Όμως δεν ήταν.
Τώρα, θα μου πείτε, γιατί σας το λέω.
Σας το λέω γιατί, όπως και την προηγούμενη φορά, την περιπέτεια του καρκίνου την μοιράστηκα ανοιχτά με όλους. Έτσι ένιωθα ότι φοβάμαι λιγότερο. Κι ένιωθα επίσης ότι όλοι φοβούνται λιγότερο μέσα από μένα. Τότε το έκανα socially. Αυτή τη φορά, το κάνω εδώ, μέσω του άρθρου μου. Και, εκτός του φόβου, θέλω να μοιραστώ μαζί σας και μια άλλη πτυχή, μια άλλη συνθήκη.
Αυτή της παράλληλης αβέβαιης πραγματικότητας, για όλους τους ανθρώπους και όλες τις επιχειρήσεις, στη μετά-Covid εποχή.
Είμαστε όλοι εκτεθειμένοι σε αυτή την αβεβαιότητα, και είμαστε όλοι απροετοίμαστοι για ό,τι συμβαίνει. Και η αλήθεια είναι ότι σκέφτομαι διαρκώς πώς μπορώ να βοηθήσω από τη θέση μου το κοινό που μας διαβάζει, και μοιράζομαι σκέψεις που μπορούν να σταθούν αρωγός στην προσπάθειά του να ανταπεξέλθει στα νέα δεδομένα. Εύχομαι να τα έχω καταφέρει έστω και λίγο.
Όμως, συμβαίνει και κάτι άλλο. Τη στιγμή που οι πάντες αναρωτιόμαστε τι θα συμβεί την επόμενη μέρα και πώς μπορούμε να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες, εγώ είμαι τυχερή. Έχω να σκεφτώ ακόμη πιο «λεπτά». Οι ανάγκες μου, αυτή τη στιγμή, έχουν αναχθεί σε ένα υψηλότερο (ή βαθύτερο, αν προτιμάτε) επίπεδο. Ψάχνω ξανά την απλότητα της ζωής, χωρίς να αγωνιώ τόσο πολύ για την επόμενη μέρα. Ψάχνω ξανά για το τι ευχαριστεί εμένα και πώς μπορώ να εκφραστώ καλύτερα. Η επόμενη μέρα ανήκει στην επόμενη μέρα κι έχει τους τρόπους της να συνεχίζει.
Και είμαι ευγνώμων για αυτό. Η ζωή ανέλαβε να πάρει τη σκέψη μου πέρα από το προφανές, και να μου θυμίσει (για πολλοστή φορά), απλόχερα, ξανά και εκ νέου, μέχρι να κολλήσει για τα καλά στο μυαλό μου, τι είναι σημαντικό.
Σημαντικό είναι να θυμάμαι να με αναγνωρίζω, να με ακούω, και να με αγαπάω. Οι περισσότεροι από εμάς ξεχνάμε το αυτονόητο. Μα, χωρίς αυτό, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Είμαστε πολύ αυστηροί και πολύ σκληροί με τον εαυτό μας, κι αυτό είναι και άδικο και βασανιστικό.
Σημαντικό είναι να σέβομαι τους βιορυθμούς μου. Το lockdown έδωσε στους περισσότερους από εμάς μια γερή δόση από το πώς είναι να ζούμε πιο ήρεμα και ανθρώπινα. Δεν νομίζω ότι το θυμόμασταν και πολύ. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα μου χρειαζόταν 100%. Στη διάρκεια του προηγούμενου καρκίνου, είχα δώσει στον εαυτό μου την υπόσχεση ότι θα εργάζομαι λιγότερες ώρες. Δεν την κράτησα. Αυτή τη φορά, δεν θα τολμήσω να ξαναδώσω την ίδια υπόσχεση, γιατί ξέρω ότι αγαπάω πολύ αυτό που κάνω για να δεχτώ να το κάνω λιγότερο. Όμως, το lockdown έκανε ένα mind shift, ένα κλικ στο μυαλό μου, που με οδήγησε σε πολλές δημιουργικές σκέψεις γύρω από το έργο μου και το πώς γίνεται.
Σημαντικό είναι να κάνω τολμηρά όνειρα και να μη διστάζω να τα επιδιώξω. Έχω δικαίωμα να δοκιμάσω «τρελά» κι «αχαρτογράφητα» πράγματα. Αυτή τη στιγμή, αυτό κάνω. Και με το να γράφω στο επαγγελματικό μας blog προσωπικές ιστορίες, και με το να εξετάζω και να δημιουργώ νέες δυναμικές για την Two Yellow Feet. Μια ζωή την έχουμε, εξάλλου. Αν δεν ανατρέψουμε τα δεδομένα και δεν περάσουμε και λίγο δημιουργικό σασπένς, τι στο καλό κάνουμε;; :)
Σας μιλάω ανοιχτά, χωρίς φίλτρο. Φοβάμαι, όμως χαίρομαι ταυτόχρονα. Είναι περίεργο και δεν μπορώ να το εξηγήσω. Θαρρείς και δυναμώνω. Ένα είναι βέβαιο ― It ain't over till it's over. Είμαι εδώ, έχω σχέδια για το μέλλον, κάνω πολύχρωμα mindmaps για αυτά τα σχέδια, και ελπίζω σε ό,τι καλύτερο.
Μα, κυρίως, ελπίζω να βλέπω ό,τι έρχεται ως το καλύτερο.
Καλή Άνοιξη σε όλους!
Με αγάπη,
Μάτα.
