Covid-19: απλά ένα περιτύλιγμα
Ένα αλλιώτικο άρθρο σήμερα. Κάπως λιγότερο «επιχειρηματικό» ― αλλά ίσως και όχι. Εξάλλου, ο επιχειρηματίας, ο εργαζόμενος, ο αυτοαπασχολούμενος, ο marketer, ο designer, ο CEO... είμαστε όλοι πρώτα άνθρωποι.
Και, ως άνθρωποι, φοβόμαστε.
Για αυτό ακριβώς θα ήθελα να γράψω σήμερα. Για το φόβο. Εξ'αφορμής του Covid-19.
Κι έχω να σας πω μια ιστορία. Μια ιστορία που με έκανε να αποδεχτώ το φόβο ως αναπόσπαστο ανθρώπινο κομμάτι μου, και να δω, μέσα από αυτόν, ό,τι απλόχερα φέρνει η ζωή. Έτσι κι αλλιώς, όλα για μας είναι.
Πάντα ήμουν ένας άνθρωπος «αγέρωχος» και «περήφανος», ένα γνήσιο λιοντάρι. Πάντα πίστευα ότι «δεν παθαίνω τίποτα», «δεν με σταματάει τίποτα». Πολλή κούραση, πολλή δουλειά, πολύ ξενύχτι, πολύ ψάξιμο, πολλή μελέτη, πολλές ιδέες, πολλοί νεωτερισμοί. Ακούραστα, ασταμάτητα. Εκείνοι που με ζούσαν προσωπικά, έλεγαν «κάποια μέρα θα κλατάρεις, δεν είσαι από σίδερο». Εκείνοι που με ζούσαν επαγγελματικά, έλεγαν «φτάνει πια τόσες αλλαγές, ας κρατήσουμε και κάτι». Κουβαλούσα οικειοθελώς αμέτρητο «βάρος» στις πλάτες μου, έπαιρνα «ευθύνες» που ίσως δεν μου αναλογούσαν, και έκανα «αυτοσκοπό» μου το να τις τιμήσω.
Γιατί; Μα, γιατί «μπορούσα».
Ώσπου, κάποια στιγμή, ανέλαβε η ζωή να με συνεφέρει από την έπαρση, επιβάλλοντάς μου ένα καταλυτικό και καθολικό «lock down».
Και, μέσα από αυτό, να με απελευθερώσει...
Ένα ωραίο πρωί, στα τέλη Νοεμβρίου του 2016, πήγα (χαραλά) να κάνω τυπικό checkup και κατέληξα να κάνω επί τόπου βιοψία. Μέσα σε μία μέρα, διαγνώστηκα με επιθετικό καρκίνο του μαστού. Μέσα σε δυο μέρες, έγινε η εγχείρηση. Σε ένα μήνα, ξεκίνησαν 6 κύκλοι σκληρής χημειοθεραπείας. Και, έπειτα, ένας μήνας καθημερινών ακτινοβολιών.
Για όσους δεν έχουν ζήσει από κοντά τέτοια εντατικά πρωτόκολλα, να εξηγήσω ότι, πολύ απλά, ...κλάταρα. Τα 'παιξα. Μου 'φύγε η μαγκιά. Δεν μου ανήκε το σώμα μου. Άλλα ήθελα να κάνω, άλλα μπορούσα ― ελάχιστα. Γκρίνιαζα. Υπέφερα. Σαν αγρίμι στο κλουβί, έβραζα μέσα μου από την καταπίεση των ορίων μου και τη χημική ανισορροπία λόγω φαρμάκων. Και δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου...
Ο Ιούνιος με βρήκε εξαντλημένη, με πολλούς πόνους, και χωρίς μαλλιά. Τα μαλλιά, βέβαια, επανήλθαν πολύ γρήγορα. Όμως, η κούραση και οι πόνοι έκαναν δύο χρόνια να με αφήσουν.
Οκ, τώρα που τα σκέφτομαι, είναι ένα μακρινό παρελθόν. Όμως, ήταν και ένα μεγάλο μάθημα. Το μεγαλύτερο χαστούκι στην έπαρση της προσωπικότητάς μου.
Τελικά, ΔΕΝ είμαι από σίδερο.
ΔΕΝ είμαι πάνω από τις δυνάμεις μου.
ΔΕΝ εξαρτώνται όλα από μένα.
ΔΕΝ καταρρέει ο κόσμος όταν δεν πάω στο γραφείο.
Και ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ.
Κάποιες φορές, τις περισσότερες για την ακρίβεια, ΔΕΝ είμαστε το κέντρο του κόσμου.
Κάποιες φορές, πρέπει να καθόμαστε στην άκρη και να αφουγκραζόμαστε τη ζωή που κυλάει σαν γάργαρο νερό πλάι μας. Όσο ζούμε, είμαστε ζωντανοί. Αυτό μόνο.
Αυτά που συμβαίνουν, συμβαίνουν απλά. Δεν είναι ούτε θετικά, ούτε αρνητικά. Απλά, συμβαίνουν. Η πρό(σ)κληση είναι για μας, για το πώς θα τα δούμε. Και η απόφαση είναι επίσης δική μας.
Το 2017, για να τα καταφέρω συναισθηματικά, έκανα το φόβο της Στατιστικής φίλο μου. Όμως, τότε, δεν είχα κάτι άλλο να κάνω, παρά να συνεχίσω να ζω, μέρα με τη μέρα, κάνοντας αυτά που μου επέτρεπαν τα όριά μου να κάνω, εστιάζοντας μόνο στα σημαντικά, και συγχωρώντας τον εαυτό μου για αυτά που αδυνατεί να καταφέρει. Απλά και ήρεμα, ζώντας, εκτιμώντας, ευγνωμονώντας.
Η περίοδος που διανύουμε παγκοσμίως, τον τελευταίο καιρό, μού θυμίζει τόσο πολύ το 2017. Τα σοκαριστικά στατιστικά που κάθε μέρα ακούω μού ξυπνούν μνήμες ― πόσες πιθανότητες έχω, πόσο μπορώ να τις ξεγελάσω, πώς μπορώ να προστατευτώ.
Όμως, τώρα πια ξέρω, έχω μία και μόνη βεβαιότητα: Η ζωή πάντα έχει τρόπους να μας λέει «slow down, enjoy». Ακόμη και με τη μορφή «παγκόσμιου Covid-19 lock down». Το ζητούμενο είναι μονάχα να το αναγνωρίσουμε, και να δούμε τι μας επιτράπηκε να κάνουμε τώρα. Αυτό είναι το κέρδος.
Βαθιές ανάσες. Όλα πάνε πάντα καλά. Ακόμη κι όταν μοιάζει να συμβαίνει το αντίθετο.
Και, πιστέψτε με, έχω την πρότερη εμπειρία και το δικαίωμα να λέω «Relax, nothing is under control».
Ας ζήσουμε αυτή τη στιγμή, με ευλογία. Ας κάνουμε πλέον αυτά που δεν μπορούσαμε να κάνουμε μία βδομάδα πριν. Μας δόθηκε ένα μεγάλο δώρο, με τη συγκάλυψη της απειλής. Ας το ξετυλίξουμε. Ο φόβος είναι μόνο το περιτύλιγμα.
Με αγάπη,
Μάτα.
Υ.Γ. Μη νομίζετε, βέβαια, ότι έβαλα και πολύ μυαλό. Εξακολουθώ να τεντώνω τα όριά μου και να πιστεύω ότι «δεν παθαίνω τίποτα»! Είναι, φαίνεται, η φυσική μου άμυνα ― να ξεχνάω εύκολα. Όμως, αυτά που έρχονται τα αντιλαμβάνομαι πια αλλιώς, και χαμηλώνω το κεφάλι (και τους ρυθμούς μου) με ευγνωμοσύνη για τη φιλική υπενθύμιση. Και είπα, σήμερα, να μοιραστώ αυτή τη μικρή σοφία μαζί σας. ♡
