Αλήθεια, πού βάζει το brand σας την υπογραφή του;
Γράφω αυτό το άρθρο, εξ' αφορμής του γεγονότος που τάραξε το πανελλήνιο (και εμένα) με την ηλιθιότητά του. Και, όπως γνωρίζετε ήδη, δεν συνηθίζω να προσδίδω προσωπικούς αρνητικούς χαρακτηρισμούς σε ανθρώπους ή εταιρείες, ακόμη κι όταν δεν συμφωνώ μαζί τους.
Όμως, αυτό που ειπώθηκε και η επιπολαιότητα με την οποία αντιμετωπίζεται από τους αρμόδιους φορείς (ΣΚΑΪ, Εισαγγελία, Κυβέρνηση, ΕΣΡ), είναι κάτι που δεν μπορώ να καταπιώ.
Ο λόγος για τον άντρακλα Αντώνη Αλεξανδρίδη του Big Brother και την ασύλληπτη δήλωσή του: «Με τις γκόμενες πάω με μία κάθε μέρα για να αδειάζει το πακέτο, αλλιώς έχει βιασμό».
Μετάφραση:
Το "πακέτο" είναι ο αχαλίνωτος ανδρισμός του. Οι "γκόμενες" είναι το πεδίο βολής. Αν δεν αδειάσει το πιστολίνο στην ώρα του, παίρνει την καραμπίνα και πυροβολεί όπου εκείνος γουστάρει ― ο "βιασμός".
Αυτό το έκτρωμα προβλήθηκε στο live streaming του show. Κοινώς, αφιλτράριστο. Και μπορεί στις 04:10 το πρωί να κοιμόμασταν, όμως κάποιοι ήταν ξύπνιοι και το "έπιασαν". Και εννοείται ότι έγινε σάλος στα social media.
Όμως, δεν έπιασαν μόνο αυτό. Το θέμα, φυσικά, προχώρησε παραπέρα.
Στην εποχή που ζούμε, ως κοινό έχουμε ισχυρή άποψη. Και τη μοιραζόμαστε. Και μιλάμε. Και φωνάζουμε. Και συνδέουμε. Και απαιτούμε. Και αποφασίζουμε. Και καταδικάζουμε. Και τιμωρούμε. Και διαγράφουμε.
Αυτό έγινε, μοιραία, και με τις εταιρείες και τα brands που ήταν χορηγοί της εκπομπής.
Το κοινό έκανε τη σύνδεση της φρίκης μαζί τους. Και απαίτησε από τα brands να αποσυρθούν ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Να αντιταθούν δημόσια. Να πάρουν θέση. Να δείξουν τις αξίες τους. Να θυσιάσουν το χρήμα και την τηλεθέαση για τα πιστεύω τους.
Κάποια brands το έκαναν αμέσως μόλις προκλήθηκε ο σάλος. Κάποια όχι. Κάποια αρκέστηκαν στο «Αφού αποβλήθηκε ο παίκτης από το show, είμαστε καλυμμένοι». Κάποια λούφαξαν στη σιωπή, περιμένοντας να περάσει η μπόρα.
Όμως, δεν είναι έτσι.
Σε αυτή την εποχή, δεν υπάρχει τίποτα ουδέτερο για ένα brand. Κάθε τι που γίνεται, είτε προσθέτει, είτε αφαιρεί από τη δύναμη και την απήχησή του.
Λένε ότι δεν πειράζει η αρνητική διαφήμιση ― αρκεί που είναι διαφήμιση. Αυτή είναι επικίνδυνη λογική. Και πολύ γενικευμένη. Παρ' όλο που έχει δόση αλήθειας, δεν μπορεί να ισχύσει οριζοντίως και στα πάντα.
Θα θέλατε να συνδεθεί το brand σας με την αδιαφορία απέναντι στη ρητορική του βιασμού;
Θα ρισκάρατε να ταυτιστείτε με την αδιαφορία στα μάτια του κοινού σας, μόνο και μόνο για να "ακουστείτε" λίγο παραπάνω;
Σε μια εποχή που γνωρίζουμε, επιστημονικά πια, ότι το κοινό συνδέεται συναισθηματικά με τις εταιρείες και τα προϊόντα, θα το ρισκάρατε στ' αλήθεια;
Αυτή είναι η εποχή που ζούμε. Τα brands δεν ανήκουν πια στις εταιρείες. Ανήκουν στο κοινό και την κρίση του. Και τιμωρεί την αδιαφορία με αδιαφορία.
Σε αυτή την εποχή, δεν υπάρχει τίποτα ουδέτερο για ένα brand. Κάθε τι που γίνεται, είτε προσθέτει, είτε αφαιρεί από τη δύναμη και την απήχησή του. Μπορεί ως κοινό να μοιάζει να ξεχνάμε εύκολα, αλλά στο υποσυνείδητο όλα μένουν. Και, με την πρώτη ευκαιρία, "ξαφνικά" αλλάζουμε μάρκα.
Τα brands δεν ανήκουν πια στις εταιρείες. Ανήκουν στο κοινό και την κρίση του.
Αναλογιστείτε, λοιπόν, εσείς πού βάζετε την "υπογραφή" σας; Με τι επιτρέπετε το brand σας να συνδεθεί; Πηγαίνετε μόνο εκεί που υπάρχει το χρήμα, ή ακολουθείτε τη φιλοσοφία και τα πιστεύω σας; Και, στο κάτω-κάτω, έχετε αφιερώσει σοβαρό χρόνο να καταγράψετε τι πρεσβεύετε ως brand; Αν όχι, είναι η ώρα να το κάνετε. Γιατί, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να χρειαστεί να αντιδράσετε κι εσείς γρήγορα, ξεκάθαρα, και σθεναρά. Πριν σας καταπιεί μια παρόμοια χιονοστοιβάδα.
Κρατάτε τα κοινωνικά αντανακλαστικά σας ακονισμένα και προσέχετε πού υπογράφετε. Μια λάθος σύνδεση που αντιμετωπίζεται επιπόλαια είναι σαν πληγή που αφήνεται στην τύχη της. Μπορεί να επεκταθεί επικίνδυνα και ραγδαία ― ακόμη και να γίνει καταδίκη της επιχείρησης.
Υστερόγραφο
Ως κατακλείδα και ως τροφή για σκέψη ― ένα σκίτσο του Τάσο Αναστασίου που τα λέει όλα για τις ευθύνες όλων μας. Και αυτών που τα επιτρέπουν, και αυτών που κάθονται και τα βλέπουν.
